> Η δυσκολία στον καθένα μας βρίσκεται στην εξομολόγηση της πράξης...

και γιατί δεν εμφανίζεται ποτέ κατά την υλοποίηση της εκάστοτε 'βλαβερής' πράξης; αναρωτιέμαι!
Ελαφρά τη καρδία( συγνώμη, δεν έχω υπογεγραμμένη) δηλαδή πράττουμε; Ίσως.
Πόσο άσχημο είναι όμως να δυσκολεύται κανείς να εξωτερικεύσει πράγματα που ούτε αισθάνεται ένοχος, ούτε καν ντροπιασμένος να διαπράξει... Γιατί να θεωρεί δύσκολο, μα κυρίως ταπεινωτικό, να ομολογήσει πράγματα που αποφάσισε να κάνει; Ίσως να μην αποφάσισε κιόλας, απλά η συγκυρίες να τα έφεραν έτσι. Ίσως η ζωή από μόνη της να τον-την έσπρωξε να κάνει κάτι τέτοιο.
Εφόσον λοιπόν η λογική έχει δοθεί μόνο στον άνθρωπο, γιατί δεν την εκτιμά ο καημένος; Γιατί να μην ενεργεί σύμφωνα με όσα αυτή προστάζει; Μα τι λέω; Και ποιός είναι αυτός που θα θέσει τα όρια της λογικής; Ποιοί ίσως... Ποιοί θα ορίσουν τί είναι λογικό και τί όχι; Η δική μου λογική αυτό λέει τουλάχιστον.

Και ίσως να μην είναι και τόσο επιζήμιο όταν κάνουμε πράγματα που απέχουν από τα όρια της λογικής των άλλων. Πράγματα που φαινομενικά δεν είναι απόρροια της δικής μας λογικής καν. Έτσι, για να αποκτά η ζωή μας λίγο suspense.